Za nieprzestrzeganie zasad umowy ATP przewoźnik może dostać karę na podstawie punktu 3.3 załącznika nr 3 do ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (utd). Punkt ten przewiduje karę w wysokości 8.000 zł za wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego niezgodnie z przepisami ustawy, umową międzynarodową lub warunkami określonymi w zezwoleniu. Właśnie taka kara grozi za brak świadectwa ATP podczas wykonywania transportu produktów ATP. Taki dokument jest wymagany dla pojazdu wykonującego przewozy ATP i należy go posiadać podczas kontroli. ITD nakłada wtedy karę na podstawie punktu 3.3 prawdopodobnie dlatego, że w taryfikatorze nie ma innego, odpowiedniego w takich sytuacjach punktu.
Za to naruszenie odpowiada także zarządzający transportem w firmie. Zgodnie z załącznikiem nr 2 do utd grozi mu mandat wynoszący 2.000 zł za dopuszczenie do przewozu bez świadectwa ATP. Nie wzięto jednak pod uwagę, że wykroczenie to wobec zarządzającego jest stwierdzane niemal zawsze pod jego nieobecność (zarządzającego nie ma podczas kontroli drogowej na miejscu). Bywa, że zarządzający jest cudzoziemcem i wtedy z pewnością nie będzie go podczas kontroli. Nie można go wtedy ukarać za to wykroczenie.
Nie ma możliwości ukarania osoby niemającej stałego miejsca pobytu w Polsce mandatem innym niż gotówkowy. Z kolei tego rodzaju mandatu nie da się nałożyć na osobę, której nie ma na miejscu stwierdzenia wykroczenia. Dlatego zagraniczni przewoźnicy, tym bardziej że w innych krajach nie ma obowiązku zatrudniania zarządzającego, są karani tylko grzywną w wysokości 8.000 zł na podstawie pkt 3.3 utd.
Jest to jedyna sankcja, jaką zgodnie z przepisami ITD może zastosować w ich przypadku za brak świadectwa ATP. Jeżeli chodzi o polskich przedsiębiorców, inspektorzy postępują różnie. Niektórzy nakładają kary tylko na zarządzających, inni karzą zarówno przedsiębiorcę, jak i zarządzającego transportem. I znowu nierówne traktowanie podmiotów zagranicznych i krajowych! Kolejna interpretacja przepisów dokonywana przez inspekcję tarnsportu na podstawie niejasnch przepisów. I sytuacja najbardziej naganna - podejmowanie przez poszczególne inspektoraty wojewódzkie różnych rozstrzygnięć na podstawie takiego samego stanu faktycznego!
Podstawa prawna:
- pkt 14 zał. nr 2 oraz pkt 3.3 zał. nr 3 do ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r. poz. 1267),
- art. 2 oraz zał. 1 dod. 3 do umowy z 1 września 1970 r. o międzynarodowych przewozach szybko psujących się artykułów żywnościowych i o specjalnych środkach transportu przeznaczonych do tych przewozów (ATP),
- art. 98 ustawy z 24 sierpnia 2001 r. − Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r. poz. 395).
